Ga naar de inhoud

Fern Maddie, Ghost Story

Hoe traditie voortleeft in eigen composities. Fern Maddie, multi-instrumentalist-folksinger-songwriter, pakt de draad van de Britse en Ierse folkmuziek op en bewandelt langzaam een heel eigen pad op weg naar een nieuwe invulling van oude sferen. Ze doet dat, voorzichtig uitgedrukt, uitermate zelfverzekerd.

Fern Maddie woont in een houten onderkomen in de beboste heuvels van Central-Vermont, Amerika. Ze hoedt er geiten, schrijft er haar songs en neemt er een aantal op. Muzikant-componist en vader Mark Sutton-Smith staat aan de wieg van haar muzikale passie voor folkmuziek. Een passie die ze na zijn vroegtijdig overlijden in 2013 voortzet. In de laatste song op “Ghost Story”, “You Left This”, getuigt ze hiervan en draagt het album aan hem op.

Voorafgaand aan “Ghost Story” neemt Fern Maddie een EP op. “North Branch River” Met banjo, altviool, cello en haar heldere verhalende folk stem een sfeervol mysterieus minialbum met als hoogtepunt het verhaal van twee Selkies (mythische figuren) “Two Woman”. Het verhaal neemt je mee naar oude werelden en doet je verlangen naar het onverklaarbare en het er genoegen mee nemen.

“Ghost Story” is een bedachtzaam spannend album vol historie, erkentelijkheid aan de oorspronkelijke bewoners van haar land, de brengers van muziek tijdens de slavernij, rituelen en moeder aarde. Deels traditionals, deels zelfgeschreven songs. Ze vertelt haar verhalen samen met vier medemuzikanten op banjo, gitaar, viool, harp, Griekse bouzouki, synth, bones, pipes, fluiten en percussie. Met de bescheiden gitaarsong “The Maid On The Shore” laat Fern ons heel basaal kennismaken met haar zangkunst. Sfeervol en meeslepend helder. Met Banjo en bones is “Green Grass Growing” een verfijnd instrumentaal stukje folk. Met “Dorothy May” slaat Fern de weg in naar een meer eigen interpretatie van UK-folk. Op heel kalme wijze vol instrumentele details van melancholie naar diffuse openheid. “Ca’the Yowes” is een staccato gespeelde traditional met toontjes, strijkjes, ploepjes en tokkeltjes waar Fern omheen zingt. “Hares On The Mountain” deint op je gedachten vooruit. Klassieke snaren folk (dank Davy Graham) met een heerlijk dreigende ondertoon. Hoe een donker ogende melodie kan uitmonden in feestelijkheid is met “Wool Gathering/Under Snow” een tot vrolijkheid stemmend feit. Me steeds afvragend welke kant het op zou gaan is “Northlands” de meest eigen song. Het verhalende zo omgeven met een meelopende, en plotseling schurende, instrumentatie dat je op het puntje van je stoel gaat zitten overkomt je niet elke dag. Een song waar met liefdevolle inzet aan gewerkt is met een virtuositeit die raakt. Dan pakt de gitaar en kalme zang van Fern “Unmarked” op als melancholisch rustpunt. Maar toch, kleine genuanceerde pauzes in de zanglijn zorgen ervoor dat je verwachtingsvol uitkijkt naar de volgende zin. “Catherine Wheel” is een gitaar folksong waar op momenten als het ware in een andere ruimte een folk melodie op pipes of fluit meeloopt. Bevreemdend sfeervol triest.

Haar vader heeft muziek achtergelaten en in haar handen gelegd. Zijn eindpunt is voor haar een begin waar ze op een geweldige manier gehoor aan gegeven heeft. Dit album zuigt met de laatste song “You Left This” alle energie uit je om zelf ergens aan te beginnen. Is dat erg? Helemaal niet, het dwingt je stil te staan bij de kracht van folkmuziek.