Er zijn van die livealbums die je aanschaft, omdat je zelf het concert hebt meegemaakt. Zou dat niet zo zijn dan zou je een livealbum wellicht aan je voorbij laten gaan. Althans, zo vergaat het mij nogal eens. Toen ‘Live at Djingel Djangel Antwerp’ van Dries Bongaerts op mijn pad kwam, veerde ik echter op want deze man had mij in 2021 al verrast met zijn tweede soloalbum ‘Soothing Green’ (zie review van 21 december van dat jaar) en het concertverslag van Guus Draaier van 17 december 2024 liegt er ook niet om.
Even opfrissen, Dries Bongaerts is een Vlaamse singer-songwriter-gitarist. Hij begon op de onderste, maar vaak heel fraaie, sport van de muziekladder als straatmuzikant en kwam daar gitarist David Hermans tegen. De twee richten in 2007 de eigenzinnig klinkende, op americana gebaseerde, band “New Rising Sun” op. Hun derde album ‘We`re All Coming Home’ plaats ik nog met regelmaat in de cd-lade. Ik schreef destijds dat het album klinkt alsof de heer Waits op schoot zit bij de heer Olney. Vier heerlijke eigenzinnige albums met ‘New Rising Sun’, twee heerlijke soloalbums en zowel solo- als optredens met band verder, ligt ‘Live at Djingel Djangel Antwerp’ klaar om af te spelen.
Dries heeft zijn songs tot op de gitaar en de piano uitgekleed. Zeker niet kaal want zijn zang is dusdanig krachtig dat ze binnenkomen als op je afgeschoten kleinoden. Met een melodieuze piano opent hij zijn concert. Bijna contrasterend werpt hij de eerste zinnen van ‘In The Meadow’ bijtend naar voren om even later zacht vragend met de melodie “Won’t you please come walk with me” mee te zingen. Melancholisch troostend is het country-folk-jazz gespeelde ‘You’re Not Alone’. Als een zacht gedicht voor je voeten uitgespreid. Met een fijn Latin-blues fingerpicking gitaargeluid ontspint ‘To Feel The Blue’ zich als een indringende laag gezongen declamatie van een poëtisch vertelsel. Eigenlijk zou je als publiek gewoon stil moeten zijn na afloop, maar ja, we klappen nu eenmaal graag als we iets mooi vinden. Op ‘War At Hand’ pakt Dries de elektrische gitaar en creëert een uitgesponnen kalm gespeelde dreigende sfeer. Wanneer barst de oorlog los, of sluiten we toch vrede? Met muzikant Henk d’Haen komt de mondharmonica op ‘For Ever More’ voorbij. Een trage intense blues. Een intrigerende elektrische gitaarmelodie schraagt de tekst op ‘Certain Blue’ en is daarmee een kleurrijke afsluiting van het tien songs tellende album.
Een album waar geen concert aan vooraf hoeft te gaan om het hogelijk te waarderen. Een album dat zeker doet verlangen naar een liveconcert en dat is precies wat er veel vaker zou moeten gebeuren.
Over Dries Bongaerts wordt vaak gezegd dat het een artiest is die een veel grotere bekendheid zou moeten hebben dan hij heeft. Ik ken een beeldend kunstenaar die altijd lovend wordt ontvangen en op het standpunt staat: “Als jullie me dan zo goed vinden, kom dan maar als je me wilt hebben, ik hoor het wel”. Vaak blijft het daarbij omdat mensen erg veel op het netvlies en in het oor te verduren krijgen. Zo blijven parels nogal eens liggen voor een breder publiek. Niet dat ik onze muzikant daarvan verdenk, maar hij is dusdanig gepassioneerd dat hij heel duidelijk het accent op creëren en spelen legt.
Dus muziekcafés en concertzalen in den lande, laat hem zien, horen en terugkomen. Zowel solo als met band. En ontzeg je publiek deze beleving niet! Op 9 februari presenteert Dries Bongaerts het album vanzelfsprekend in ‘Djingel Djangel’ te Antwerpen.