Daar gaan we dan. Een review schrijven over een album van twee broers die ieder een flinke loopbaan achter de rug hebben. Dan kun je niet om een, helaas zeer beknopt, historisch overzicht heen. Nu dus al het advies, verdiep je verder als het je grijpt.
Eric is bovenal een breed georiënteerde bassist. Hij houdt zich met tal van projecten bezig in de jazzscene en speelt, vanuit zijn interesse in uiteenlopende culturen, met Afrikaanse en Turkse muzikanten als Sezen Aksu. Van Freejazz tot allerlei kruisbestuivingen, Eric ven der Westen lijkt er overal op de wereld mee op te duiken. Op mijn zoektocht naar zijn bezigheden verzand ik in de enorme hoeveelheid composities, samenwerkingsverbanden en albums die hij maakt en/of aan meedoet. Er zou een boek over geschreven moeten worden. Als ruime 50er pakt hij de muzikale invloeden van weleer op zoals de oude Blues van legendarische muzikanten als Robert Johnson en Rock en Country uit de jaren ’70.
Dieter leert op jonge leeftijd de eerste beginselen van het gitaarspel van zijn 11 jaar oudere, op het conservatorium geschoolde, broer. Ontdekt dat de theoretische kant van muziek maken niets voor hem is en gaat zijn eigen weg met het spelen en maken van songs. Hij is jarenlang prominent lid van de Nederlands-Marokkaanse band “Kasba” maar gaat ook zijn eigen weg met op Amerikaanse muziek gebaseerde songs. “Save My Memories” uit 2011 is zijn eerste, erg fraaie, album onder eigen naam. Akoestisch, zeer eigen en klein van opzet. Na het, deels wat steviger, album “Old Oak Tree” vinden de twee broers elkaar in de gezamenlijke “herontdekking” van de Amerikaanse verhalende songs en brengen onder de naam “Dieter van der Westen band” in 2018 het album “Me And You” uit. Folk, Country, Blue Grass, Funk en her en der onmiskenbare trekjes tijdgeest uit vervlogen jaren.
“The Sun Will Rise Again”. Acht songs van eigen hand en drie traditionals. Akoestische gitaar, dobro, harmonica, bas. Dieter zingt, Eric zingt op de achtergrond mee. Slechts op “Erie Canal” laat het duo zich bijstaan door Ferdi Lancee op akoestische gitaar. Al direct bij de openingssong “From Dusk Till Down” is een toon gezet die een uitermate aangenaam luistergenot met zich meebrengt. Een melancholieke overpeinzende ballade met een heerlijk refrein. Met de titelsong “huppelt”, op een lekker basloopje, optimisme het oor binnen. Via de slow countrysong “Hold The Line” naar de eerste traditional “Erie Canal”. Traditioneel gebracht met behoud van het rafeltje dat Bruce Springsteen er aan gaf. “I want You” is een liefdevolle twinkelende song met een refrein in duet. “Save My Memories”, een landschappelijke country ballad in de folksinger sfeer van weleer. “House Of Hope” is een onderhoudende en fraai gezongen ballade met een rustig optimisme. De trainstory “FFV” wordt door de broers zodanig gebracht dat ik denk dat een album vol dergelijke oude verhalen een mooi gebroederlijk project zou kunnen zijn. “The Tears I’ve Trusted” is geheel in de traditie van het Americana luisterlied uitgevoerd. Gewoon zo’n mooi lopend liedje met een wederom overpeinzend verhaal. “Blue Skies Above” doet even rustig opveren. Een omschrijving? Het klinkt als een jazzy smartlapje. De traditional “Sint James Infirmary” is voor mij een kers op de taart. Sinds ik de versie van de Belgische Vera Coomans heb gehoord behoort dit muziekstuk tot mijn favorieten. Prachtig slepend uitgevoerd door de gebroeders. Bas spelen met de ogen dicht! Het iets hese rafeltje aan de stem van Dieter lijkt voor deze song gemaakt te zijn.
De van der Westens zijn muzikanten met een diep gewortelde hang naar spelen, spelen, spelen. Elkaar altijd waarderend en sinds kort verenigd in een muziekgenre die hun op het lijf geschreven lijkt te zijn. Maar…..met een van der Westense inslag die niet ongehoord aan ons voorbijgaan mag gaan. Overigens “schreeuwt” dit kalmerende album om live gehoord te worden.