Ga naar de inhoud

Dave DeSmelik, Clues Of My Existence

Een jaar geleden schreef ik over het vijftiende album “The Calander Album” van Amerikaan Dave DeSmelik dat de songs behoren tot het goede wat hij gemaakt heeft. Enige reserve had ik omdat ik het concept, de maanden van het jaar, wat gekunsteld vond. Niet veel later heb ik hem benaderd met de vraag of zijn albums nog ergens verkrijgbaar waren. Alleen bij hem! En zo geschiedde, ze staan allemaal in mijn cd-kast.

Hoe dit kan? Gewoon luisteren en ontdekken dat DeSmelik een muzikant is die doet waar hij zin in heeft en volledig overtuigt is van zijn kunnen. Een drukke maar bescheiden en oprechte “jongen” die met zijn liedjes de studio, de eigen “badkamer” of welke entourage dan ook induikt. Soms met band, soms alles zelf spelend. Zijn pet staat de ene keer naar vrijwel klassieke country/bluegrass een andere keer omgeeft hij americana met sferische klanken of atonale lijnen. Hij maakt songs die langzaam binnensluipen, songs die tekstueel naar poëzie ruiken, songs die het dagelijkse bezingen waarmee hij naast de toehoorder gaat zitten maar ook songs die het dagelijkse naar een hoger plan tillen.

DeSmelik is voor het maken van “Clues Of My Existence” met zeven muzikale vrienden in zee gegaan. Omdat C-tijd de wereld nog in zijn greep hielt heeft hij ze gevraagd digitaal mee te werken. Naar eigen zeggen heeft hij ze slechts een ruwe schets gestuurd van zijn songs en heeft hij de muzikale invulling voor een groot deel aan de muzikanten overgelaten.

En wat is het een fraai geheel geworden! Een melodieus en harmonieus album. Geen uitstapjes maar heerlijk doortimmerd gespeelde en gezongen songs in een kalm maar spanningsvol tempo. Ik heb zijn typerende stemgeluid destijds als volgt omschreven; “Iets rasperig, soms wat onvast en ogenschijnlijk met enige moeite voortgeduwd”. Naast zijn zang bevolken vooral gitaren en andere snaren van verschillende pluimage dit album waarop ook slagwerk niet ontbreekt.

Met “What If? ” heeft het album een mooie opener. In kalm uptempo plaatst hij vraagtekens en gaat met een open eind naar het vervolg van het album, naar “Ivar The Boneless”. Gekweld gezongen met een akoestische fingerpicking melodie waaromheen bekkens, een raspende elektrische gitaar en een enkele bastoon. Een song waar je niet makkelijk los van komt, zelfs een tijd in wilt blijven hangen om de intensiteit steeds weer te ondergaan. “Sun Dog” heeft een lekkere 50e jaren gitaar naast een lichte solo- en een akoestische gitaar. Een tweestemmig gezongen verhaalgedicht. Lichtvoetig en melodieus klinkt “Sabotage” alsof er een ode gebracht wordt aan een niet zo voor de hand liggend fenomeen. Op rijm een mooi lopende song met een ondertoon. “Rain Love”, druiperig loom gespeeld met pedal steel gitar en een mooie bas ondersteuning. Het doet de mondhoeken krullen want het neemt welhaast een loopje met het countrygenre. “Vision Speaks”, mooie langzaam weerkerende gitaarakkoorden, een klankritme op de achtergrond en fijnzinnig bekkengebruik. “The Farce” is als een 60e jaren zegsong. Tijdloos, pakkend en herkenbaar in zeggingskracht. “Revealed” is een akoestische gitaarsong met een gedragen, in steekwoorden vervatte, tekst. Fijn lopende spannende akkoorden. “Poetry Solution” is echt een slotsong, een song vol herkenning. Het komt goed is snel gezegd, maar kan op een moment van saamhorigheid heel krachtig verbindend zijn. Er zijn mensen die dat op dit moment enorm kunnen gebruiken maar maakt ook dat we ons met regelmaat machteloos voelen en de belofte dat het goed komt niet waar kunnen maken.

Dave DeSmelik met weer een prachtig album. Hij maakt “gewoon” zijn eigen muziek met een vanzelfsprekende zeggingskracht. Heel bijzonder!