Ga naar de inhoud

Dan Raza, Wayfarer

Dan Raza, WayfarerEen warm mild-hees stemgeluid zingt met overgave dat het tijd is voor vergeving. Met het stuk voor stuk invoegen van instrumenten zwelt de muziek in een kalm tempo aan. Verrassend? Dat niet. Wel fraai en piekfijn uitgevoerd. Ik ben benieuwd naar de andere elf songs op het derde album van Dan Raza.

Het troubadourschap, dat moet welhaast de basis zijn waarop zijn muziek gebouwd is. Als ik luister naar zijn melodielijnen en lijntjes is het niet moeilijk voor te stellen dat hij alleen met zijn gitaar een klein podium bevolkt. Wellicht hier en daar met een onderweg opgedoken gaststrijker of een gitarist die een fraaie ondersteunende grondtoon speelt. Toch heeft de troubadour in hem het afgelegd tegen de arrangeur die eveneens in zijn muzikale ziel huist.

Raza komt uit de Engelse streek Bedfordshire, maar in het nabijgelegen Londen heeft hij zijn muzikale aspiraties tentoongespreid en uitgebouwd. Festival optredens, de BBC, een eigen radioprogramma en uiteindelijk toeren in Duitsland en de VS hebben zijn bekendheid goed gedaan. Na het verschijnen van zijn album ‘Two’ verruilt Raza in 2017 Londen voor een bestaan in de VS. Hij voelt de noodzaak om zijn blik op het leven te verruimen, mensen te ontmoeten en geïnspireerd te raken door nieuwe ervaringen. Toeren, rondreizen en songs schrijven op verschillende plekken in de wereld leidt tot ‘Wayfarer’ Een album met zowel geavanceerde onderwerpen als bespiegelingen over de liefde. Op ‘Only A Stones Throw Away’ geeft Raza het vluchtelingenleed aan de Mexicaanse/Amerikaanse grens, door het waargebeurde verhaal van een vluchtende vader met zijn kind, een gezicht. Een geromantiseerde vertelling die, mede door de meeslepende melodie enerzijds binnenkomt, maar anderzijds ook weer wegglipt omdat er zo zachtjes op mee te deinen is. Met zijn fraaie stem zou het wat mij betreft een stuk bijtender mogen. Met een fijne simpele intro op piano begint ‘Wasn’t That Enough For Me’, gitaar en hammond voegen zich zacht bij de fraaie beschrijvende tekst. Met de komst van het slagwerk is de betovering weg en ontspint zich een middle-of-the-road-song die absoluut door de beugel kan, maar aan zeggingskracht inboet. ‘Water Reflects What It’s Shown’ is bijna overvloedig gearrangeerd en voorzien van ‘kant’, maar elke toon zo sterk ten dienste van de spanning die de tekst oproept, dat het een zeer aansprekende (protest)song is. ‘In My Own Time’ komt er als country-popsong, met viool in een hoofdrol, even tussendoor. Dan is ‘Nothing Like A Woman’ met vrijwel hetzelfde instrumentarium waaronder harmonica, viool, piano, slagwerk, en bas een stuk overtuigender. ‘Like Strangers Again’ brengt een sfeer van Soft Rock and Roll uit vervlogen dagen met zich mee. Vol ‘foute’ details als klokklanken, aanzwellende violen, een bibberend hammondje en een zwelgende melodie met een lange uithaal op het eind gelardeerd met een (in mijn oren) zingende zaag. Het album gaat wat vermoeien en het romantische ‘Still Got A Song To Sing’ is een welkome afsluiter.

Moeilijk, om van zo’n goede songwriter met zo’n geweldig stemgeluid als Dan Raza te zeggen dat zijn album mij niet echt raakt, maar dat hij voor de liefhebber, die van goede muziek ergens in het midden van het brede spectrum van Americana-pop houdt, niet stuk kan.