De Cowboy Junkies hebben zo’n uitgesproken eigen handschrift dat alles wat ze maken direct herkenbaar is. De absolute verrassing zit hem elke keer weer in de intensiteit van songs. Wat ze maken nemen ze uitermate serieus zonder enige vorm van overdrijving. Nieuwe geluiden die net weer een kleine draai geven aan hun eigen handschrift voegen, als een snufje zout, een extra dimensie toe.
Behoeven de Canadese Junkies nog een introductie? Je zou denken van niet na het grote succes van “The Trinity Sessions” (1987) en vervolgens een fors aantal albums waarvan ik persoonlijk de vierdelige “Nomad Sessions” (2010-2012) een fabuleus hoogtepunt vind. Even viel de band, waar Townes van Zandt destijds een knieval voor maakte, stil. Zangeres-songwriter Margo Timmins, gitarist-songwriter Michael Timmins, drummer Peter Timmins en bassist Alan Anton pakken de draad van het schrijven van song weer op met “All That Reckoning” (2018). Het verdrietige “Ghosts” en het fraaie coveralbum “Songs Of Recollection” volgen.
“Such Ferocious Beauty” is een muzikaal spannend album. Knetterend langzaam gitaarspel, de omfloerste geheimzinnige breekbare maar krachtige stem van Margo, de als americana klinkende melodielijnen met blues-rock-en folk kruiden zijn de Junkie ingrediënten. Het leven wordt geleefd in verschillende stadia. Welke dat zijn ervaar je pas nadat je ze doorstaan hebt, en waar ben je dan? Nog steeds op de wereld waar je in geboren bent. Kwetsbare wereld, zeker nu, waarin veel van wat moreel is opgebouwd wankelt. Niets wat is blijft. Het besef van vergankelijkheid maakt dat je richten op vandaag en niet alleen op morgen, in essentie leven is. (Vrij naar Michael Timmins)
Dus opent het album met “What I Lost”. Als Margo op een ochtend wakker wordt weet ze niet waar ze is, wie ze is en wat ze moet doen. Een zeer bevreemdende wereld die doet denken aan de ziekte waaraan vader Timmins leed aan het einde van zijn leven. Het aanvankelijk frêle gitaarwerk wordt door lange bastonen naar hevige elektrische gitaarklanken geleid. “Circe And Penelope” is met viool, drums, bas, gitaar en een snufje Latin een klassieke Junkiesong. Drijvend op ‘vioolmelancholie’ ontvouwt zich een levensverhaal. Met onheilspellende ondertonen is de akoestische gitaarsong “Hell Is Real” angstaanjagend genoeg om heel fraai gevonden te worden. “Knives” heeft, met een galmende gitaar, een kalm tapijt van in elkaar grijpende vioolklanken en een rustig strak drumritme, na afloop een stilte nodig. Het geheel resoneert nog een tijdje in je hoofd. Zwaar aangezet is “Mike Tyson (Here It Comes)”. Een heel indringend samengaan van akoestische- en elektronische klankkleuren en melodielijnen. Met op de achtergrond zingende vogels sluit de akoestische gitaarsong “Blue Skies” het, tien songs tellende, album af. Een melancholieke tevredenheid maakt zich van mij meester.
Een pittig met veel zorg bereid gerecht dat langzaam door je lijf stroomt. De Cowboy Junkies maken op “Such Ferocious Beauty” muziek zoals ze vandaag in het leven staan. Verfrissend volwassen en ontboezemend donker. Een schoonheid van een album.