Chris Stapleton, onlangs door CMA gelauwerd als mannelijke vocalist van het jaar, neemt je mee op een transcendente reis met zijn nieuwste album, “Higher”. Geproduceerd door een team bestaande uit Dave Cobb, Morgane Stapleton en hijzelf, weerspiegelt dit album de diepte van Stapleton’s artistieke vermogen door moeiteloos tussen genres te navigeren.
Opgenomen in de RCA Studio A in Nashville, bestaat “Higher” uit veertien tracks die niet gemakkelijk in één categorie te plaatsen zijn. Chris Stapleton, die niet alleen zijn onmiskenbare stem leent, maar ook indruk maakt met akoestische gitaar, elektrische gitaar en slide-elektrische gitaar, stuurt een cast aan puike muzikanten aan. Met onder andere Dave Cobb op akoestische en elektrische gitaar, J.T. Cure op bas, Paul Franklin op pedaalsteel, Derek Mixon op drums, Morgane Stapleton die achtergrondzang, synthesizer en tamboerijn verzorgt, en Lee Pardini op orgel en piano, is “Higher” een super gevarieerde luisterervaring.
De klanken op “Higher” omarmen op momenten het blues, soul folk en country genre. In vergelijking tot zijn vorige vier albums ligt op “Higher” de nadruk op het soul geluid. Voor diegene die Stapleton de afgelopen jaren gevolgd heeft zal dit geen verrassende wending zijn. De uit Lexington, Kentucky afkomstige songwriter lijkt in balans en doet waar hij al jaren voor wordt geprezen. Zonder zijn authentieke geluid te verliezen zal hij met dit album zijn wereldwijde fan schare gegarandeerd uitbreiden met de wat jongere muziekliefhebber.
De toegevoegde waarde van Morgane Hayes-Stapleton laat zich echt gelden op dit album. Haar volume is subtiel en staat in dienst van het lied. Dat hoor je als ze samen “What Am I Gonna Do” zingen. Het gemis als je partner wegvalt wordt beeldend gezongen. Even later maakt hij oogcontact met de duivel, het maakt hem doodsbang, terwijl het monotone geluid zich steeds verder ontvouwt in “South Dakota”. In de country ballad “It Takes A Woman” reflecteert Stapleton dat een vrouw het beste uit hem haalt als hij twijfels heeft. In het soulvolle “Think I’m In Love With You” worden de machtsverhoudingen duidelijk, eren wie eer toekomt dus.
Al jaren presenteert Stapleton zich als een ruwe bolster en blanke pit. Hij gromt en ziet er nogal confronterend uit. Wie daar doorheen prikt treft op dit album een empathische muzikant die stukje bij beetje zijn ziel afpelt. De waardering viert hij met een goede Whiskey. Proost op deze geweldige plaat.