Hoeveel interpretaties van oude Gaelic- en Appalachen folksongs kunnen we nog aan? Dat is geheel afhankelijk van wat de interpretator uit de songs wil halen. De kracht van deze oude songs is dat ze open staan voor herwaardering. Zoals met klassieke muziek, ogenschijnlijk geschreven voor de eeuwigheid, ook vaak het geval is. Bridget Haydens interpretaties zijn traag en melancholiek in flarden mist gehuld, opgediept uit een, met het nu versmolten, historie tijd en met een zeggingskracht die er voor zorgt dat je gaat zitten en luisteren, langzaam luisteren.
Bridget Hayden woont in het Engelse West Yorkshire. Haar moeder zingt en speelt met een oude Spaanse gitaar folk- en bluessongs waarin ze vooral de melancholie laat spreken die ze met zich meebrengen. Bridget vertelt hier over: “Dat is vanaf mijn ontstaan in de baarmoeder de bron van mijn muziek en zeker van dit album”. Met een kleine bagage aan muzikale mogelijkheden begeeft zij zich in 1990 op het avant-gardistische muzikale pad. West Yorkshire is op dat moment een centrum van experiment op velerlei creatief gebied. Ook de schilderkunst lijft Bridget in haar creatieve spectrum in. Vanaf 1999 werkt ze samen met de experimentele noise droneband ‘Vibracathedral Orchestra’. Er valt een heel hoofdstuk te wijden aan de albums die ze maken. Ook de soloalbums van Bridget zijn op zijn minst experimenteel te noemen. Minimalistisch, rauw, overdonderend, afschrikwekkend, esoterisch, vervoerend.
En dan is ze daar met haar prachtige stem samen met The Apparitions (Dan Bridgewood-Hill: viool en Sam McLoughlin: harmonium) te horen op dit, eveneens overweldigende, folkalbum waar ze zelf banjo, cello en zeer bescheiden synth klanken op speelt. Acht klassiekers zo uitgevoerd dat ze de ziel van zichzelf raken. Live opgenomen, puur en ontdaan van elke grofheid die eerdere uitvoeringen door andere muzikanten nog weleens in zich hadden. Het album begint met ‘Lovely On The Water’. Barok gestreken en harmonisch ondersteund. In een traag tempo van liefde naar verdriet gezongen en gespeeld alsof je langzaam, maar onontkoombaar in het verhaal gezogen wordt. Op ‘Blackwater Side’ zijn het slechts enkele repeterende banjoakkoorden en harmoniumklanken die soms even met de zanglijn meegaan. Als uit de mist hoor je een meezingende stem opduiken. Heel kalm, maar spanningsvol neemt een drone in volume toe tot het welhaast onmogelijke slot van het lied. ‘Are You Going To Leave Me’ heeft qua melodie altijd een grote aantrekkingskracht op mij uitgeoefend. Ook nu weer in de zeer bedachtzame versie van Bridget, die op een ondergrond van uit de aarde ontsproten basale folkklanken het trieste lied zo vertellend zuiver zingt dat het bijna kabbelend je poriën binnenkruipt. Zuigend aan je ziel klinkt ‘Red Rocking Chair’ een bluessong die zo jazzy en doelgericht traag binnenkomt dat het je de les lijkt te lezen over essentiële subtiliteiten. Een enkele donkere harmoniumtoon benadrukt de diepte van dit “wiegelied”. Het tweegesprek ‘The Unquiet Grave’ benadrukt, alleen al door de lengte van de song (ruim acht minuten) dat uitzicht hebben op de eeuwigheid geen tijd heeft. Twee zielen, waarvan één, op de achtergrond, maant tot geduld hebben en blijven houden van wat eens was. De doden hebben wijsheden die ons levend houden.
Laat ik het zo zeggen: Bridget Hayden and The Apparitions laten horen dat oude liederen tegen gehaaste (ook muzikale) oppervlakkigheden, een zeer fraai medicijn zijn. Een regelrechte uitschieter de diepte in dit album.