Groningen op donderdag 10 maart 2022. Voordat je het weet loop je de bescheiden Lutherse kerk in de Haddingestraat voorbij. Voor Americanaconcerten wijkt SPOT (voorheen De Oosterpoort) regelmatig uit naar het godshuis in de rosse buurt. Ook vanavond blijkt dat akoestiek en entourage goed samengaan met ingetogen en opgetogen singer-songwriters. Ik laat de stad achter me en stap in een andere wereld. Stoelen staan keurig opgesteld voor de kerkbanken. Op het bescheiden podium, voor het preekgestoelte, pronken twee gitaren en een vleugel. De glas-in-loodramen vangen het podiumlicht en kleuren paars.
Brian Dunne, voor wie hem niet kent, is een singer-songwriter uit de staat New York. Misschien hadden we nooit van hem gehoord, wanneer hij niet door Danny Vera zou zijn gespot. Vera kwam Dunne op het spoor in een van de zoektochten voor zijn radioprogramma. Hij stuitte op het nummer New Tattoo dat Brian Dunne in 2018 uitbracht. Vera haalde hem naar Nederland en dat resulteerde in een aantal optredens voor radio en televisie, waaronder een optreden bij Jinek. Dunne tekende als eerste bij Vera’s platenlabel Pressure Makes Diamonds (PMD Records), bedoeld om talentvolle singer-songwriters op weg te helpen. En talentvol is deze 31-jarige muzikant, dat zal blijken vanavond.
Akoestische gitaar en mondharmonica worden in stelling gebracht. Taxi, is een lekker pittige en overtuigende start. We zijn op weg, ware het niet dat bij het verwisselen van broek voor het optreden, het een en ander in de zakken is achtergebleven waar een muzikant niet zonder kan. Gelukkig is daar de manager die dat regelt, waar heb je anders een manager voor. En dus is alles in orde voor de volgende song, Walk Me Home. Tijdens het eerste nummer was ik al overtuigd van Dunne’s zangkwaliteiten, in het tweede blijkt de stem dan ook nog eens een onweerstaanbaar rauw rafelrandje te hebben. Na Getting Wrecked on Election Day, een poging om er ondanks de chaos in de wereld toch het beste van te maken, schuift Dunne achter de vleugel om een gospelachtige, Slow Train, aan de toetsen te ontlokken. Hoewel je het grote koor er zelf bij moet denken, is het ook klein prachtig.
Er volgt materiaal dat bestemd is voor het album dat in april zal verschijnen. We mogen alles zeggen, maar ons wordt gevraagd mild te zijn voor het nieuwe werk. Dit alles met een grote grijns. Hoewel er meer routine in het oude repertoire doorklinkt, hoeft Brian Dunne zich geen zorgen te maken en heb ik alle vertrouwen in dat nieuwe album. Ik geniet van I Don’t Wanna Lose You Tonight en Crazy Heart of Mine; pure liefdesliedjes, met gitaarbegeleiding. New Tattoo ontbreekt vanzelfsprekend niet en heeft zijn kwaliteit eerder bewezen. Alle noten zijn raak, een stem die steeds lijkt te doen wat er verwacht wordt; levendig en soepel. De muziek wordt nergens zwaarmoedig, maar klinkt licht en hoopvol. De artiest beleeft plezier aan zijn optreden, is gevat en humoristisch. Met If You Wanna Stay a While wordt het concert afgesloten, tenminste het deel dat op de setlist staat, die te koop is voor de liefhebber. Dunne gaat nog even door en we worden, zoals het Amerikanen betaamt overladen met superlatieven; we zijn weer ouderwets “awesome” en “the best audience”. Wat heb ik dat gemist!
Foto’s: Gerrie van Barneveld