Sweet Anhedonia staat vol liedjes die in de schaduw zijn gecomponeerd, gebeurtenissen die in het ongewisse zijn gebeurd. Americanoir is het op de muziek geplakte etiket. Donkere indierock en gruizige folk worden door elkaar gevlochten en leveren songs op die barsten van de levenservaring. De La Cour verliet als tiener het ouderlijk huis, bokste voor wat dollars, stond achter de bar en dronk zijn eigen salaris op en sjouwde apparatuur voor verschillende metalbands. In 2013 settelde hij in Nashville en nam debuut Ghost Light mee. In 2018 was er The High Cost Of Living Strange, een langspeelplaat vol eigen avonturen. Folk Music has a long tradition of darkness and darkness is something I know a lot about, zo zei hij zelf.
Sweet Anhedonia is het vijfde album van De La Cour. Folk ballades en countryrock worden afgewisseld. Achter de knoppen stond Jim White, een cult folkzanger die in Nederland de grote zaal van Paradiso uitverkoopt, maar in thuisland Amerika de lokale coffeeshop nog niet vol krijgt. De combinatie De La Cour en White blijkt goed te werken. Over de eerste ontmoeting vertelt De La Cour het volgende: I tracked him down and basically camped outside his house until he finally agreed to produce my record. We worked together in Athebs and Nashville, taking alternative approaches to my songs by building soundscapes and percussive patterns. En dat is goed te horen op dit album. Bovenop de folknoir songs heeft het tweetal soundscapes gebouwd. Drie minuten gewone muziek was niet genoeg, er is in elk liedje wat gekte te vinden, er is steeds een onverwachte draai.
Opener ‘Appalachian Book Of The Dead’ is zo’n track met een twist. Vanaf de eerste tonen geeft een vervreemdende accordeon het nummer een extra tint. ‘Numbers Game’ is een akoestisch liedje waarin Becky Warren meezingt, ‘Maricopa Country’ lijkt meer van hetzelfde maar krijgt door toetsen en violen meerwaarde en eindigt met een zuchtende soundscape.
Zo heeft elk van tien composities een eigen kartelrandje. ‘Suicide Of Town’ heeft een lichte versnelling, maar is wat betreft de thematiek hetzelfde. De zelfmoord van een stad verdient een liedje. Het kijken naar het gezicht van de suïcide is aan de luisteraar. De La Cour gaat niet terug, zoveel is zeker. ‘Palookaville’ is daarna rustig, een gevulde nachtclub met rokende bezoekers die drinkend opgaan in het sfeervolle liedje. Afsluiter ‘I’ve Got Everything I Ever Wanted’ is opnieuw een ballade die na elk couplet en elk refrein muzikaal rijker wordt. De luisteraar krijgt na de gitaar van De La Cour violen, toetsen en een ritmesectie die alles een plek geeft. Klasse!
Ben De La Cour mag voor een volgend album weer in de tuin van Jim White gaan kamperen. De combinatie van muzikant en producer levert sfeervolle, prachtige americanoir op! (Jullian Records)