Zanger-gitarist Ben Bedford is geboren (28 november 1981) en getogen in Chatham, Massachusetts. Tegenwoordig woont hij in Springfield, de hoofdstad van Illinois. Illinois maakt deel uit van de Heartlands. Het deel van Amerika waar de gewone man zou wonen maar waar haar bewogen geschiedenis nog steeds van grote invloed is op het leven, de cultuur en de muziek. Ben Bedford’s teksten zijn doorspekt met historische gebeurtenissen. Folk in optima forma maar met een eigen, vaak poëtisch, stempel.
Ben’s songs beluisteren is een feestje van herkenning. Het vertellen van verhalen mag soms tot uitgekauwde semi autobiografische twijfelachtige teksten leiden, in het geval van Ben Bedford niet. Ik krijg bij het beluisteren kleine flashbacks. Herinneringen aan het luisterend ontdekken van Leo Kottke, Cordon Lightfoot, Townes van Zandt, John Gorka en David Olney. Niet dat Ben dezelfde euforie teweeg brengt maar hij is in mijn ogen een doorwrochte verteller in de traditie van genoemde heren. Ik zit op het moment van schrijven aan deze review met de koptelefoon warmpjes op de oren en kruis door Ben’s oeuvre (deels op “tidal” te beluisteren) en voedt mijn subjectiviteit met zijn melancholische en indringende gedrevenheid.
Vijf albums heeft Bedford op zijn naam staan “Lincoln’s Man” uit 2007, “Land Of The Shadow” uit 2009, “What We Lost” uit 2012, “The Pilot And The Flying Machine” uit 2016 en “The Hemit’s Spyglass” uit 2018. Dit lijstje is belangrijk om “Portaits” in het juiste daglicht te zien. “Portraits” is namelijk een verzamel album met songs van de eerste drie albums. Waarom een verzamelalbum? Bedford’s albums heetten moeilijk verkrijgbaar in Europa. Dat is een reden om met dit album de weg te plaveiden naar ons continent. Helemaal onbekend is hij echter niet in ons en de ons omringende landen. Inwoners van Stockholm, Brussel en Londen kennen hem van diverse optredens. Nederland kent hem van, onder andere, een Benelux tour in 2018.
“Portraits” zullen we dus maar beschouwen als een introductie album. Naar eigen zeggen is elke song op de één of andere manier een portret. Soms van mensen, soms van een gebeurtenis, een herinnering of een plaats. Chas Williams, multi-instrumentalist (met de nadruk op gitaar) is de constante muzikant in de songs op “Portraits”. Drums, bas, cello, accordeon en Hammond orgel worden door een, per album, wisselende bezetting muzikanten verzorgd. De vrouw van Ben, Kari Bedford, zingt op een aantal songs harmonieus mee.
“Lincoln’s Man” begint zo mooi met enkele banjo akkoorden en een ruisend bekken dat je gelijk in het verhaal van een, bijna, kindsoldaat getrokken wordt. Het lijkt een historisch verhaal maar zo verteld dat je je de emotie van de soldaat ten volle kunt inbeelden. Op “The Sangomon” voegt Kari een mooie nuance toe. Gitaren, cello en fraaie poëzie met de rivier als klassieke kanalisator voor het verhaal. “The Only Story” is in muzikaal opzicht een “moetje” een up tempo’tje. Kennelijk onontbeerlijk op een album. “What we Lost” neigt naar een mooie song van John Gorca. “John The Baptist”. Heel gevaarlijk dichtbij een uitgekauwd thema. Zeer klassiek folky maar lekker oud in het gehoor liggend. “Guinevere Is Sleeping”, een slow fingerpicking gespeeld en romantisch gezongen verhaal vol superlatieven over verlangen. “Twenty One”, Townes van Zandt herleeft. Ben pakt zijn sfeer prachtig op zonder te kopiëren. Op “Amalia” wordt een historisch verhaal (met het onderliggende thema: de emancipatie van de vrouw) met Keltische kracht verteld. Bottleneck en fingerpicking omlijst met veel details en wisselingen in emotie.
Land Of The Sadows (For Emmett Till) bezorgt kippenvel. Het vertelt het verhaal van Emmett Till, de 14 jarige zwarte jongen die in 1955 in Money (Mississippi) op afschuwelijke wijze is vermoord. De moord heeft de strijd voor burgerrechten in Amerika een enorme boost gegeven. De geschiedenis is verfilmd (o.a. in een zeer indrukwekkende documentaire) en veelvuldig beschreven en geanalyseerd. Deze song is niet zomaar een zoveelste vertolking van het verhaal van Emmett, maar een zeer indringende poëtische vertelling zonder sentimenteel te zijn. Het laat je hopen dat het de ogen opent van iedereen die de ogen voor een ander sluit.
“Migrant Mother” vind ik persoonlijk iets te veel leunen op alleen het Amerikaanse sentiment. In muzikaal opzicht een weinig tot de verbeelding sprekend refrein. Gewoon een gedegen folk nummer. In “One Night At The Time” is wellicht hetzelfde gemiddelde sentiment iets te voor de hand liggend maar muzikaal zo lekker loom dat het er mee door kan. “Goodbye Jack” midden in ons aardse bestaan leven de eenzamen, de buitenbeentjes die vaak jammerlijk ten onder gaan maar die, hoe wrang eigenlijk, wel mooie romantische vertellingen opleveren.
“Portraits” (Cavalier recordings) een album dat niet nodig zou hoeven zijn (wel aanschaffen) als de muziek van Ben Bedford in de volle breedte ten gehore gebracht zou worden. Zoals gezegd, een mooie introductie en gelukkig niet een “Best of” album want de laatste twee uitgebrachte albums bevatten zeker zulke mooie songs als de eerste drie.
Als de tijd daar is: direct boeken deze muzikant.