Enige ambivalentie kan ik niet ontkennen bij het beluisteren van ‘Sent Through The Ceiling’ van Ashtyn Barbaree. Is het de perfectie van de songs, de perfectie van haar mooie iets omfloerste stemgeluid of is er een gebrek aan dit ‘foutloze’ tien songs tellende album? Het moet mijnerzijds nog ontdekt worden.
Ashtyn Barbaree komt uit Fayetteville, Arkansas en groeit, omgeven door muziek en muziekinstrumenten, maar zonder televisie en internet, bij haar moeder op. Ze noemt dit zelf doorslaggevend voor de keus zich op het muzikale pad te begeven. Johnny Cash, Fiona Apple, Björk en Portishead noemt ze als muzikale inspiratiebronnen. Zingen, gitaar en piano spelen brengen haar op het pad van het songschrijven. Veelvuldig optreden, vanaf haar middelbareschooltijd, brengt haar de bekendheid die nodig is om muzikanten uit Nashville te ontmoeten en met hen haar eerste EP (2018) en album ‘Better Luck Next Time’ (2021) op te nemen. Ervaringen die ze bij het maken van ‘Sent Through The Ceiling’ goed kan gebruiken. Ze neemt met de opgedane kennis en vaardigheden het album dan ook in Arkansas op met fraai spelende lokale muzikanten.
En dat is te horen, want in vergelijking met haar vorige album hoor ik een veel vrijere interpretatie van haar folk-rock-country muziek. Ashtyn zingt voller, heeft een keelklankje achterwegen gelaten en heeft minder afgemeten melodieuzere “klankstoffen” geweven. Als de steel, de contrabas, de cello, de akoestische- en flardjes elektrische gitaar op ‘Along For The Ride’ mijn oren, na het horen van haar vorige album bereiken, dan hoor ik een fraaie klassieke countrymelodie omgeven door sfeermakers. Levenssongs zijn het op ‘Sent Through The Ceiling’ met de thema’s die voor vrijwel iedereen herkenbaar, maar voor elk “nieuw mens” te nemen hobbels en ervaringen zijn. Dromen, liefde, verlies en het thuisland, de uitgestrekte “Ozarks”, hoewel ‘Copenhagen’ ver van huis ook zeer romantisch is. Een pianosong met een kalm arrangement met toetsen, drum, bas en een middle-of-the-road inslag qua melodie. Met de elektrische gitaar en een toenemend toetsengeluid is de pianosong ‘Reckless Nights’ de meest spannende song. Net geen snik bij elke toonval en dat maakt dat de zang, ondanks de zachte zuiverheid, krachtig uitpakt. Heel mooi is de cello op ‘Lost In Your Eyes’. Een genuanceerd gedragen song. De banjo steekt zijn gezicht om de hoek op ‘What We’ve Become’. De song ligt nog het dichtst bij haar eerdere country werk, maar Ashtyn heeft ook hierin gekozen voor haar ‘Arkansas’ benadering.
Zelf zal ze daar anders tegenaan kijken, want ze heeft er veel geleerd wat het maken van een album betreft, maar “bevrijd” van Nashville is Ashtyn Barbaree duidelijk gegroeid. En mijn ambivalentie dan? Daar ben ik inmiddels achter. ‘Sent Through The Ceiling’ is een gaaf met fraaie details ingekleurd, maar ook een behoudend, album.