Aanvankelijk zou de Noorse Ane Brun “ How Beauty Holds The Hand Of Sorrow” tegelijkertijd met het in september verschenen “After The Great Storm” uitbrengen. Gelukkig is dat niet gebeurd. De songs op dit album zouden flink overvleugeld zijn door de “misstappen” op “After The Great Storm”. Ik eindigde de review daarover (30 oktober j.l.) met de conclusie: “Ane Brun is terug. Nu nog echt. Ik verlang naar een album als “Duets.”
Dat is het niet geworden maar ik doelde met die opmerking op het verlangen naar de doorgaans prachtige songs van haar hand. Na een eerste vluchtige “doorprik” beluistering moet ik zeggen dat “How Beauty Holds The Hand Of Sorrow” ze in potentie heeft. Gerustgesteld ben ik nog niet want het gevoel dat Ane Brun haar hand zo maar weer kan overspelen lijkt mij, gezien haar muzikale escapades, levensgroot aanwezig.
Welhaast met tranen in de ogen beluister ik “Don’t Run And Hide”. Een bijna overweldigende, in alle eenvoud uitgevoerde, song. Op beide albums uitgebracht. De versie op “After The Great Storm” kan direct de prullenbak in. Hoe kan ze zoiets moois zo kapot gearrangeerd neer zetten en waarom maak ik mij daar zo druk over. In de review over “After The Great Storm” omschrijf ik dat als volgt: “Ik denk dat Ane Brun teveel wil of wil zijn. Als je zo goed kan componeren en musiceren als zij maar je vergeet dat er noodzakelijke grenzen zijn om geloofwaardig te blijven dan kan het gebeuren dat je daardoor onderuit gaat”.
Naast “Don’t Run And Hide” staan er nog acht muziekstukken op “ How Beauty Holds The Hand Of Sorrow”. “Last Breath”. Een theatrale song met een door klassieke strijkers gespeelde laatste ademtocht. Een lied om bij stil te staan. “Closer” is een gedragen maar breekbare piano-song met een zanglijn die subtiel afwijkt van gebaande paden. Indringend, donker en klein troostrijk. “Song For Thrill And Thom”. Een sferische en transparant gespeelde song. Fraaie bij de tekst, over een buitengewone liefde, aansluitende muziek. “Meet You At The Delta”. In een echte Ane Brun toonzetting gespeelde en gezongen song. Gitaar, piano en, op het esoterische af, frêle grondtonen. “Trust” is een mooie combinatie van zwevende tonen met een rustige, maar prominent aanwezige, bas en drums. Wederom een transparante “ontmoeting-song” in de sfeer van een foto met tegenlicht. Er is heerlijk op weg te zweven. “Gentle Wind Of Gratitude”. Muzikaal op eenzelfde leest geschoeid als “Trust”. Iets minder strek maar absoluut een fraai stuk muziek. “Breaking The Surface”. De zanglijn van Ane met een mannenstem op de achtergrond, licht besprenkelt met piano en een enkele bastoon, vormen een fijnzinnig geheel. De oppervlakte gebroken, de diepte in. Heerlijk luisternummer. “Lose My Way”. Piano, enkele strijkers, en prachtige met vertwijfeling en verwondering gezongen tekst over een jij en een ik. Over Ane en haar overleden vader.
Gemoedstoestanden, relaties, sferen. De titel “ How Beauty Holds The Hand Of Sorrow” dekt volledig de lading van dit fraaie sfeervolle album. Ervan houden of er niet van houden is geen kwestie van een gebrek aan artisticiteit maar van voorkeur. Ik ben gerustgesteld maar nog niet gerust op de toekomst. Voor nu: gewoon luisteren naar dit zeer te waarderen album.