Dat is snel. Toch niet zo snel want haar vorige album “The Joys Of Forgetting” stamt uit het midden van 2020 maar is als een vers album blijven hangen. Ik schreef op 17 juli van dat jaar over haar muzikale aspiraties: Allegra Krieger heeft het vermogen zich muzikaal uit te drukken zonder concessies te doen omwille van een muzikale stroming. Het feit dat haar muziek geworteld is in de Amerikaanse folk heeft, naar mijn idee, meer te maken met een muzikaal basisgevoel van waaruit ze haar composities maakt dan met een culturele wetmatigheid.
Ben enorm benieuwd hoe ze zich voortzet op dit nieuwe album, maar eerst even een korte opfrissing. Singer-songwriter-gitarist-pianist Allegra Krieger: Opgeroeid in een Amerikaans muzikaal katholiek gezin waarin toewijding een grote rol speelt, gaat ze noodzakelijker wijs op zoek naar wat het leven in ruimere zin te bieden heeft. Een jaartje muziekschool waarna ze rondreizend in haar onderhoud voorziet met baantjes als olijvenplukker, boomplanter, schoonmaker. Ze landt in 2017 in New York en neemt samen met vrienden het album “Circles” op.
Kostbaar, zijn de kleine momenten in ieders leven. Vaak zien we ze niet en zeker in een door oorlog en geweld overrulede wereld lopen we aan ze voorbij of nemen andere zaken onze gedachten in beslag. Hoe ben ik gekomen waar ik ben, waar heb ik afscheid van genomen, wat heb ik achtergelaten, wat heeft mij een litteken bezorgd en welke weerkerende dagelijkse gebeurtenissen blijken kostbaar als we ze zien, als we er bij stilstaan? Kleine momenten die in zichzelf grote waarde hebben ook als het om minder plezierige zaken gaat. Daar draait het om op “Precious Thing”. Zowel tekstueel als muzikaal kruipt Allegra helder zingend en met geraffineerde atonale tonen ons oor binnen. Ze opent het album met “Wake Me If I’m Asleep”. Met akoestische gitaar, in cadans gezongen en met een licht schurende cello heeft de song iets onheilspellends. Zonder onderbreking strijkt de cello naar “Isolation” en zet de sfeer voort. In de stad ondergedompeld kan Allegra niet geloven dat ze niet alleen is. Bijna lieflijk gezongen ontstaat er gaandeweg een discrepantie tussen tekst en muziek (met toetsen en pedal steel) die de song krachtig illustreert. “Taking It In ”heeft een voortkabbelende cadans, een melodielijn die de tekst volgt en die met atonale noten bijna spottend de weemoedige eenzaamheid benadrukt. De titel “I Drank Wine” lijkt een nuchtere feitelijkheid weer te geven maar blijkt een roesachtige overpeinzing met vraagtekens. Traag gezongen met backing koortje, een heldere “pingeling” op gitaar, een loom bastoontje en een voortslepende donkere strijker. Op “Let It Go” overpeinst Allegra het gevoel pas vooruit te kunnen als het verleden achter je ligt maar dat je het verleden eigenlijk niet wilt laten gaan. Een gevoelig pianolied met een folk-jazzy zanglijn. Pianosong “No Machine” brengt door een sonore blazer, een diepe gestreken bas en een traag golvende zanglijn een indringende melancholie met zich mee.
Alle tien songs geven een kleine menselijke belevenis een grotere lading mee. Er zit ook iets relativerends in de teksten. “Walking” geeft dat mooi weer. Het leven loopt ook gewoon zoals het loopt en dat is met al zijn simpele herinneringen niet eens zo gek.
Toch blijf ik achter met het gevoel dat dit niet het einde is. Het willen najagen van een groter doel blijft latent aanwezig. Ik ben heel benieuwd wat Allegra Krieger’s toekomst ons brengen zal. In de nabije toekomst zal ik dit album nog regelmatig, aan eenieder die dat wil, laten horen. Zo niet dan dring ik er op aan het toch te doen.