Het mag duidelijk zijn dat er in België van alles gebeurd op het gebied van folkmuziek. Niet in de laatste plaats door het hoge niveau van musici die van oudsher bekende folkinstrumenten bespelen. De twee accordeonisten van Airboxes slaan met hun spel de vleugels uit en dansen de horizon over want het blijft niet bij dansbare folk, het gaat verder dan dat. De lyriek van de accordeon brengen ze op dit album sterk verhalend naar voren.
Bert Leemans bespeelt vanaf zijn 7e jaar de chromatische accordeon. Tien jaar bestudeert hij dit instrument. Net zo lang tot het een verlengstuk van zijn muzikale geest is geworden. Ook de accordina en de hybride bandoneon gaan tot zijn instrumentarium behoren. Bert speelt in meerdere (bal)folkgroepen waaronder Embrun sinds 2003, B-Boa en Triple-X, maar laat ook solo van zich horen. Bands met leden die elkaar van allerlei muzikale gelegenheden kennen en ‘verenigd zijn’ in het onafhankelijke platenlabel ‘Trad records’ opgericht door de Belgische muzikanten Jeroen Geerinck en Ward Dhoore. Zij spelen ten dienste van dit album ook mee op respectievelijk elektrische gitaar, flugelhorn en akoestische gitaar. Ludo Stichelmeyer is de percussionist op enkele stukken. Guus Herremans bespeelt de diatonische accordeon. Hij studeert muziek op de ‘Kunst Humaniora’ en maakt van accordeon spelen zijn beroep. Op dit album speelt hij ook piano en elektrische bas. In 2014 richt hij met Pavel Souvandjiev het (bal)folk duo ‘Les Bottines Artisiques’ op.
In 2017 komen de heren van Airboxes samen en gaan de podia op. In 2020 maken zij hun eerste album ‘One For The Road’. ‘Confluence’ ligt in het verlengde van dit album, maar hoewel regelmatig dansbaar, met minder nadruk op dansvormen. Ze componeren hun stukken zelf en nemen de vrijheid om ritmische spel te versmelten met en te laten groeien naar dromeriger sferen zoals op het fraaie ‘Sylt’ en het verstilde ‘Rosa’ waarop de piano een grote rol heeft. Op ‘Bosvelden’ zweven de accordeonklanken samen met de akoestische gitaar over en tussen de stammen van verspreid staande bomen op het veld, maar dat is mijn interpretatie. Openingsstuk ‘Valentino’ belichaamt de romantische sfeer van het vertellen van een melancholisch verhaal op een lome warme avond. De titelsong begint met een elektrische gitaar als een folkrocksong maar wordt, niet in tempo, maar wel in sfeer ‘overpakt’ door de accordeon en percussie. Het intermezzo op de flugelhorn is een prachtig rustpunt met een heerlijke ondertoon van de accordeon “ik wil door”. Gelukkig gebeurt dat voor de accordeon ook, hij mag! Op slotstuk ‘Salle À Manger’ is nog eens prachtig te horen hoe mooi beide accordeons op elkaar aansluiten en Leemans en Herremans je in hun samenspel virtuoos meevoeren.
Op de accordeon kan zowel feest als diepe melancholie vertolkt worden. Lang niet elke accordeonspeler kan dat. Ook in de klassieke muziek zie je dat het instrument maar spaarzaam gebruikt is en wordt. Het is eigenlijk maar voor weinigen weggelegd om de dominantie van de klank als kracht te gebruiken en er een eigen verhaal mee te vertellen. Airboxes doet dat met deze elf muziekstukken. Gewoon fantastische muziek maken op dat ‘ding’ met gevoel voor verleden en toekomst in het heden.