‘Hello, mr. Wolfe’, gromt de stem van Afton Wolfe op de gelijknamige song halverwege het zeven songs tellende album ‘The Harvest’. Ik begin gelijk met schrijven want die grom zegt genoeg. Het is een net iets anders pakkende grom als die van mr. T. Waits maar pakkend is hij. Opgegroeid in Mississippi en door de koorzang en platencollectie van zijn moeder aangeraakt met het muziekvirus maakt Wolfe aan het eind van de vorige eeuw zijn entree op het podium. Groepsgewijs en solo, maar verdient de kost met de befaamde twaalf ambachten ergens tussen advocaat en barman. Nashville is zijn huidige woonplaats.
Na het album ‘Kings For Sale’ (zie review 15 juni 2021) en de EP ‘Twenty-Three’ (zie review 18 mei 2023) is ‘The Harvest’ wellicht het resultaat van het succes dat Wolfe daarmee behaald heeft. Het heeft hem in ieder geval niet stil doen zitten. De nomadische maar nu ook in Nashville vertoevende singer-songwriter-gitarist en schoonvader Lawrence H. Halliburton geeft Wolfe, nadat hij had besloten enkele songs van hem op te nemen, “dertig songs om eens over na te denken “. Geïnspireerd door titelsong ‘Harvest’ arrangeert Wolfe zeven daarvan op zijn kenmerkende eigen wijze, in verschillende stijlen. LH begeleidt zichzelf veelal alleen op gitaar. Wolfe voegt een keur aan instrumenten toe en verrijkt de songs zo kernachtig dat ze mij het gevoel geven voortgestuwd te worden. Op ‘Til The River No Longer Flows’ zweep-rockt Wolfe de tekst in je gezicht en zorgt de elektrische solo gitaar voor een klassieke Americana spanningsboog. Heel anders dan het prachtige countrydeuntje van ‘Harvest’ begeleid door een frivole fluit. Een song over het oogsten van datgene wat je lang geleden hebt gezaaid. Een mate van rust en stabiliteit vinden na omzwervingen en de opgedane ervaringen. ‘New Orleans Going Down’ spreekt, met een zinderende mondharmonica en een verhalende intense tekst, je verbeeldingskracht volledig aan. Instrumentaal zit de song vol verwijzingen, zoals een net niet zuivere piano, snarendrums en hammond naar New Orleans. Wolfe smijt in deze bluessong de wanhoop van mens en stad voor je voeten. “Rock & Roll Blues will never die”: lijkt Wolfe te zeggen in ‘Mississippi’. Muzikaal helemaal in stijl en door het lage tempo en zijn raspende lage keelstem een heerlijke slow rock & roll ballade.
Ik spring van de hak op de tak merk ik. Dat komt doordat de ene na de andere song weer een aansprekende andere stijl bevat, alsof je bij het luisteren naar de ene ook een andere song er naast wil hebben om niets van de verschillende sferen te missen. Geduld dus, niet te gretig luisteren en de country gospel ‘Lost Prayers’ over je heen laten komen en mee neuriën met het kleine koor. Gruizig en als uit een waterput komt de afsluitende song ‘Here To Stay’ tot je. Ik vind het een zo indringende song dat hij nog veel langer dan de vier minuten die het duurt mag aanhouden om na een kwartiertje in stilte te versterven. De trage piano die de avond ervoor te gazen is genomen klinkt gemankeerd. Wolfe gromt niet maar zingt zacht donker het meest treurige lied dat hij, naar eigen zeggen, ooit heeft gezongen.
Wat een album weer. Een tijdreis, een verhalenbundel, een poëzie album, Nee geen van allen maar van alles iets met als kern dat de meeste gebeurtenissen die we meemaken ook metaforen zijn voor onze gevoelens. Interpretabel en op eigen wijze te consumeren.