Ga naar de inhoud

Adia Victoria, A Southern Gothic

Naast het huis van haar moeder staat een enorme Magnoliaboom. Het is 2020. Geremd en opgesloten blokkeert Adia in het schrijven over haar land: het zuiden van de US. De Magnolia is de boom uit haar jeugd. Ze groeit, als zoveel kinderen uit South Carolina, op in de schaduw ervan en maakt haar eigen wereldje. Zittend onder de boom bij haar moeder met haar handen woelend in de aarde komt de inspiratie om de songs van “A Southern Gothic” te schrijven.

Adia Victoria wordt groeit in een groot gezin in de kleine kring van Zevende-dags advertisten. Als ze aan het eind van haar basisschoolleeftijd op een openbare school terecht komt, blijkt er een andere wereld te bestaan. Enigszins verweest gaat ze dichten, verhalen schrijven en onbestaanbare muziek ontdekken. Miles Davis, Kurt Cobain, het zijn er een paar uit velen. Haar 21e verjaardag brengt een gitaar als cadeau met zich mee. Blues spelen, verhuizen naar New York, naar Atlanta en in 2010 uiteindelijk naar Nashville. Victoria zingt en verhaalt over het leven als vrouw, als afro-Amerikaanse vrouw, over de duistere en beladen zuidelijke wereld met haar gewelddadige slavernijverleden. Ze is prominent kritisch als het gaat om de neiging van de roots- en Americana-scene “zwarte kunst en muziek” te marginaliseren.

Naast drie Ep’s en een flinke handvol singles brengt zij twee albums uit. “Beyond The Bloodhounds” in 2016 en “Silences” in 2019. Niet te vangen albums. Hard bijtend soms, swingend aan de andere kant. Doortrokken van blues, rock, jazz en punkbestanddelen, lieftallig bits en ontsporend. Met band en een flinke rol voor elektrische gitaar in vrijwel elke toonaard. Victoria beschikt over het vermogen haar stem te laten klinken zoals de tekst bedoeld is. Een stem die nergens doekjes om windt. Ze kan zowel hoog melodieus fluisterend- als spuwend zingen. “Silences” is een stuk rijker nog in variatie dan “Bloodhounds” en is uitgebreider in instrumentarium met toetsen, blazers, strijkers, elektro en een bredere inzet van de elektrische gitaar. Overweldigend is een superlatief.

In Nashville heeft Victoria inmiddels naam gemaakt onder collega’s. Aan gastmuzikanten geen gebrek als ze “A Southern Gothic” opneemt. Ik voel me kijkend vanuit een andere wereld naar de wereld die Victoria in haar songs naar voren brengt. De Gotiek van het zuiden, de bekrompenheid van maar één waarheid komt soms angstvallig dichtbij en hoe mooi is het om te zien hoe Adia Victoria rechtovereind in die angstige wereld staat te zingen over wat zij meemaakt en ziet.

De songs zijn instrumentaal kleiner als de songs op haar eerste twee albums. Veel bluesier ook met wederom een flinke rol voor de elektrische gitaar. Opzwepend soms tot flinke hoogte om vervolgens in een kalme gospel door te rollen. “Magnolia Blues” vertelt het verhaal waar ik deze review mee begon. Een geweldig licht slepende en rijk gelardeerde blues met spanning. Elk van de elf songs heeft die spanning op een heel eigen wijze. Vanaf  “Please Come Down” komt er een lichte melancholie in dit (wederom) overrompelende album. “My Oh My” wat daarop volgt, zou ook melancholische gevoelens kunnen bewerkstelligen ware het niet dat er een donkere bas- en percussie-ondertoon onder het frêle banjospel ligt. Slepend gezongen door Victoria en niet in de laatste plaats door Stone Jack Jones. Een zanger uit een diepgeworteld mijnwerkersmilieu. Pas op latere leeftijd is hij songs gaan schrijven en spelen. Neem ook die afslag eens en treedt in zijn wondere wereld van langzame indiefolk. Het slotakkoord “South For The Winter” is een heerlijk semi-akoestisch Americana duet met indie rock zanger Matt Berninger.

Moet ik nog iets kwijt? Adia Victoria is duidelijk. Je moet luisteren naar wat ze de wereld op een uiterst muzikale en pakkende wijze wil laten weten. Dus luister.