Addy Nijenboer, wie kent Addy niet, Americana liefhebber en Jimmy Lafave fan van het eerste uur, stuurde ons dik een maand geleden een e-mail en berichte ons het volgende “Ik heb jaren geleden diverse, concert, sfeer, en reis verslagen gedaan voor de Belgische website Bealestreet (Woody Festival en tour van Jimmy in de US) die kontakten zijn verwaterd dus zoek ik iets nieuws. Het wordt voor mij 7e of 8e bezoek aan het Woody Festival en ik ben ze ook wat verschuldigd. Ze hebben me altijd goed behandeld wil ze daarom ook dit jaar aandacht geven in Nederland. Daarom dacht ik aan jullie. Zal voor jullie echt weer iets anders zijn. Heb al een concept verhaal gemaakt over de historie en een terugblik op vorige jaren. Ik maak ook een actueel verslag van dit jaar. Waarschijnlijk 2 verhalen dus.” Even voor de duidelijkheid tegen Addy kan je geen nee zeggen en dat hebben we ook niet gedaan. Hier zijn Addy’s memorabele herinneringen aan zijn bezoeken aan het Woody Fest zoals het algemeen genoemd wordt.
Het is ruim 20 jaar geleden dat Jimmy LaFave me wees op een klein maar bijzonder festival in Okemah Oklahoma. Okemah is de geboorteplaats van Woody Guthtrie een van de grondleggers van de folkmuziek in Amerika. Woody heeft uiteindelijk een grote invloed gehad op veel artiesten. Vanwege zijn ziekte van Huntington, heeft Woody zijn laatste jaren in een ziekenhuis doorgebracht. Een van de velen die Woody daar regelmatig heeft bezocht was Bob Dylan. Ruim 25 geleden hebben een handvol bewoners, met hulp van lokale artiesten o.a. Jimmy LaFave, Bob Childers en The Red Dirt Rangers, besloten om een festival te organiseren ter nagedachte van Woody.
In de eerste jaren was er op de dinsdagavond voor het festival een speciale show, in Cains Tulsa, als start voor het festival. In 2008, mijn eerste bezoek, was er avond ter nagedachtenis van Bob Childers, een van de pioniers, van de Red Dirt Music. Bob overleed in de aanloop van het festival dat jaar. Tijden het optreden hoorde ik opeens de naam Eric de Vries (maar dan op zijn Amerikaans met accent). Hij was een gast die avond. Na afloop van het concert toch maar even aan hem of het echt Eric deVries was. En ja hoor en hij kwam uit Nederland. In zijn lied Songwriters Blues heeft hij een couplet gewijd aan dit optreden.

Het was ook de eerste keer dat ik, een jonge, John Fullbright heb zien optreden.


Ik was er dat jaar met vrienden, die ik heb leren kennen via het Internet, en met wie ik een auto deelde. Op weg naar Okemah kwam de naam Mary Jo steeds ter sprake maar ik had geen idee wie het was. Aangekomen in Okemah zijn we gaan eten in het Brickstreet Cafe. Er werd uitgebreid hand geschud maar voornamelijk gehugd. Na het eten draaide een van de andere gasten zich om en zei “You’re not from here?” Ik vertelde mijn naam en dat ik speciaal uit Nederland was gekomen voor dit festival. Pas de volgende dag hoorde ik dat dit Mary Jo was een zuster van Woody.
Na afloop van het laatste optreden van de avond is er altijd een after party op het parkeerterrein van het motel waar de meeste artiesten verbleven. Deze ging door tot laat in de nacht/vroeg in de ochtend. Dat was soms wel eens te merken bij de eerste optredens van de volgende dag. Mijn leukste herinnering hiervan is dat Sam Baker, naar aanleiding van wat problemen door lokale jeugd, Jimmy LaFave de schuld gaf van het verkeerd parkeren van een busje. Ondanks dat iedereen die er bij was in de gaten had dat dat niet de waarheid was bleef Sam doorgaan totdat zelfs de beveiliging in de gaten had dat het niet Jimmy’s busje was.
Op de zaterdagmorgen was er altijd het Mary Jo’s Pancake Breakfast. Tijdens een van mijn ontbijten daar vertelde Mary Jo dat ze altijd vroeg wie het verste weg kwam. “I know there’s a kid from Holland” natuurlijk stak ik mijn hand op. Heb er gelukkig een foto en video van.

Op dit festival heb ook ik Audry Auld leren kennen. We zijn goede vrienden geworden en heb haar later geholpen met een tour door de UK en Nederland. De Engelse optreden zou ze doe doen met Mean Mary James. Om haar te verrassen had ik een weekend geboekt in Scarborugh. Helaas is het nooit zover gekomen. Audrey overleed eerder dat jaar aan kanker.

Over de jaren heb ik mijn best gedaan om wat van mijn favorieten een plaats op dit festival te geven. Uiteraard ben ik niet degene die dit voor elkaar heeft gekregen maar het heeft wel geholpen. Otis Gibs was er een. Tim Grim was een ander. Maar waar ik uiteindelijk het meest trots op ben is dat Greg Trooper er heeft opgetreden al dan niet met mijn hulp. Ik had Greg beloofd mijn best te doen en een deal gemaakt dat als het door zou gaan hij op zijn volgende tour een nummer van Woody speciaal voor mij zou doen. Uiteindelijk was het in 2015 dat Greg een optreden in Okemah had. Tijdens zijn tour, met Chip Dolan, heeft hij in “de Amer” een nummer van Woody gespeeld. Uiteraard heb zijn optreden in Okemah gezien. Zij laatste woorden waren “Thank you and thank you Addy.” Wat ik, toen, jammer vond dat ik hem niet heb gesproken na het optreden.
Er was een jaar dat er dat een paar regendagen waren. Hierdoor moesten er wat buitenoptredens worden verplaats naar een nieuw tijdstip en binnen locatie. Uiteraard geeft dat wat problemen in het schema dat je voor jezelf had gemaakt. Hierdoor waren er de optredens van Matt Harlan en Sam Baker op hetzelfde moment. Dus moest de keuze maken van wie en waar. Ik heb toen besloten op een stukje van beiden te zien. Dus op de eerste rij bij Sam in het Chrystal Theater en tussendoor naar de Brickstreet voor Matt Harlan. Wie bij een optreden van Sam hier in Nederland is geweest weet dat hij soms iemand uit het publiek aanspreekt al dan niet een grap maakt. Ik ben daar regelmatig op een leuke manier het slachtoffer van geweest. Tijdens een optreden in Nijmegen zongen Sam Chip en Carrie Happy Birtday vanwege mijn verjaardag. Gelukkig had Sam in het Chrystal niet gemerkt dat ik even niet op mijn stoel zat.

Tijdens deze festivals wordt er geld ingezameld voor lokale goede doelen. Maar ook voor een park ter nagedachtenis van Woody. Dit gebeurt o.a. door het verkopen van stenen met de naam van degene die er een kocht staat gegraveerd. Deze stenen zouden gelegd worden voor het monument van Woody. Ooit bij terugkomst in Nederland had ik nog genoeg dollars over om een steen te doneren. Het eerste wat ik het volgende jaar deed was uiteraard mijn steen zoeken. Om eerlijk te zijn heb ik toen even staan vloeken omdat ik mijn steen niet kon vinden. Maar groot was mijn verbazing dat mijn steen voor heel iets ander was gebruikt. Mijn steen was geplaatst op de voet van het monument. En daar ben ik best wel trots op.
In de eerste drie jaren dat ik er geweest ben reden wij zondags naar Belle Plaine Kansas voor een optreden van Jimmy LaFave. Het eerste optreden daar is voor mij het beste optreden wat ik van hem heb gezien.

Door het overlijden van Jimmy in 2017 heb ik alsnog besloten om naar het festival te gaan. Wat ook meespeelde was de vraag van de organisatie van het festival of ik ook zou komen. Dit alleen al vanwege de herdenking van Jimmy op de openingsavond van het festival. Moet toegeven dat er die avond een enkele tranen kwamen.
Na mijn achtste festival kan ik rustig zeggen dat dit een festival is dat als je het volgende jaar terugkeer kunt zeggen: Het is terugkomen naar je 2e familie terug in een warm bad.
Tekst en foto: Addy Nijenboer